Yıllar geçtikçe, 2000'li yılları aştıkça daha medeniyetin artması gereken bu süreçte nezaket ve saygı o doğrultuda maalesef ki azalmaya başladı.
Öncelikle saygı neydi? Aslında saygı sevgiden de önemliydi. İnsan insanı sevmeyebilirdi ama insan insana saygı duymalıydı.
Peki hangi şartlarda saygı duymalıyım? Nasıl saygılı davranmalıyım?
işte belki de büyüklerimizin çocukken Bize biraz az öğrettiği bilgilerden biri de bu olsa gerek.
Saygı duymamak, var olanı karşı taraf istemediği halde değiştirmeye çalışmaktır.
Ben mavi renkli çizme giymek istiyorum diyen bir kız çocuğuna illede, hayır yeşili daha güzel bunu giyeceksin dediğinizde küçük kız çocuğunun alanına ve isteklerini, aslında bireyselliği ne kadar saygısızlık yapmış oluyorsunuz?
Onun birey olmasına hangi seviyede izin vermiş oluyorsunuz? Tabii ki bu oldukça küçük bir örnek.
Ama saygı yetişkinler için de aynı şekilde geçerli.
Var olan durum üzerinde değiştirmek için ısrarcı olduğunuzda onu kabule geçmediğimiz de hatta onun ardından sırf eleştirici sözler bile saygı dışında kalan durumlardır.
Peki nezaketi kibarlığı ne zaman kaybetmiş olabiliriz?
Bir yerde okuduğum bir cümle var. İnsanlar bunu sık sık dile getiriyorlar ve diyorlar ki teşekkür etiğinizde, nazik olduğunuzda güçsüz sayılıyorsunuz.
Aslında ben bu duruma pek de böyle bakmıyorum. Eğer enerjiniz güçlüyse, özgüveniniz güçlüyse, teşekkür ettiğinizde ve kibar davrandığınız da kesinlikle karşı taraf sizi saygı ile karşılar ve bu bütün insanların hoşuna gider ancak bunu güvensizce yetersizlik duyguları içinde, minnettarlık olarak gösterirseniz, İşte o doğrultuda karşı taraf bunu zayıflık olarak görür.
O nedenle de nezaket ve kibarlık her şartta ve koşulda önemli ama bunu minnettarlık seviyesine getirmediğiniz sürece önemli.
Tabii ki minnettarlık seviyesi de bizler için minnettar olmamız gereken durumlar hayatta var. Ancak her şeyin dozu, dozunda kalması dengeleri sağlamakta.
Ama teşekkür etmeyi, nazik ve kibar olmayı sınırlar dahilinde kalmayı asla zayıflık olarak görmüyorum. Bu zayıflık değil, tam tersine güçtür.
Özgüvenli yapıldığında gerçek gücünün ifadesi ve simgesidir.
Ve şimdi de çok kısa içindeki sevgiden bahsetmek istiyorum. Aslında sevmek ne kadar da zor bir şey, kendini sevmeyi bilmiyorken, bir de insanları sevmeyi bilmemek ne kadar yadırganabilir.
Toplum da büyük bir sevgisizlik var. Sevgi gerçekten çocukken anne babadan öğrenilen bir duygu. Eğer anne babanız da kendini sevmeyi bilmiyorsa İşte o zaman işiniz zor demektir. Çünkü bütün Hayatınız boyunca bu sevgi arayışınız devam eder ve her arayışta aslında içinizdeki çocuğunuz anne ve babadan alamadığı sevgiyi defalarca ve defalarca bulmaya, almaya çalışır.
Atalardan gelen bu bilgi günümüz insanını etkilemekte,
Eski dönemlerde, çocuğunu sevmek toplum içerisinde hoş karşılanmayan bir durumdu ve güçsüzlük ifadesiydi.
Bu şartlar altında toplumda gerçek sevgiyi beklemek ne kadar doğru olur?
Atalarımızdan gelen bu kalıplar, anne ve babamız da devam ettiği için ilgiye ihtiyaç duyan çocuklar, yetişkin olduğunda aynı duyguyu kalbinde hissetmekte.
İlgisizlik ve sevgisizlik duygusu o kadar yaygın ki bu duyguyu dışarıda arayan insanlar ya da farklı yollarda arayan insanlarla etrafımız kuşatılmış durumda.
Oysa gerçek sevgi çok farklı, içimizde kendimize yetebilme duygusunu yeterli hale getirdiğimizde kendi kendinize sevmeye başlayabiliyor ve bu sevgiyi diğer insanlara aktara biliyoruz. Sevgi için önce Öz Sevgi Yani insanın kendini sevmesi gerekiyor. Ondan sonra diğer insanları sevebiliyorsun ancak.
Bilinçaltı boyutuna bakıldığında, çözümü kolay, Çocukluk travmalarını, sevgi açlığını çözdüğümüz de, bilinçaltı bu arayışı ve ihtiyacı bırakıyor ve içinizdeki kendinize yetemeyen tarafı güçlendirmiş oluyoruz. Böylece, gerçek sevgiyi, partnerde yada dışarıda arayan birey, içten beslenmeye başlıyor ve iç gücünü kalıcı olarak elde ediyor.
Sevgiyle nezaketle saygıyla Şıklık ve kalite içinde güzel günler diliyorum.
Sevgilerle
Doğa Gülay Cırban
Sosyolog
Aile ilişki ve evlilik danışmanı
Regresyon terapisti
Bilinçaltı arınma uzmanı
Nefes eğitmeni
Enerji terapist
Eğitmen
