Bağrı yanan insanlarımızın yaktıkları Türkülerle. Sokağın tarihidir Türküler…
Türküler resmi tarihin dışında şeyler söyler bize.
İnce yüreklerin zamana saldığı bir velvele, bir feryat, gökyüzünü tutan bir nağme tufanı, bir söz mahşeri…
Aşkların, acıların, yüreğe sığmayan narin ve derin anlayışların, görülen, duyulan, hissedilen matemlerin ve sevinçlerin iç içe sarmalanarak söze ve nağmeye dönüşmesi…
Yüreklerin aynı ritimde atması…
Soyumuzun, kültürümüzün, nereden geldiğimizin ve nereli olduğumuzun izini sürdüğümüz yolun nişaneleri türküler…
Türküler… Ah bu türküler…
Türkçemizin yaşam pınarı Türküler.
Türküler yaşadıkça ve yüreklere bin bir duygu eşliğinde kondukça; bu topraklar, bu memleket hep bizimdir ve bizim olarak kalacaktır.
Nağmeleri ve sözleriyle, bazen bir millet olduğumuzun sevincini, bilincini, gönencini yaşatan türkülerimiz; bazen de dayanma gücümüze katkı sağlıyor, akıttığımız gözyaşları eşliğinde teselli oluyor bizlere… Bu coğrafyayı vatan kılmanın nişanelerinden biri olan türküler gösteriyor ki bizlere Anadolu’nun her tarafı hâlâ türkü diyarıdır ve boy boy, mısra mısra, nağme nağme türküler yükselir her bir yanından.
Millet olmanın ve millet olarak yaşayıp, mekân tutulan toprakları vatan kılmanın en önemli ayrıntısı; ortak bir geçmişin yüzyıllar içerisinde oluşturduğu ortak bir kültürdür. Onun içindir ki; müziğimizin bilindiği, söylendiği ve anlaşıldığı her yer bizim vatanımızdır.
Nerede saz çalınıp Türkü söyleniyorsa orası Türkiye’dir.
Mostar’dan Üsküp’e, Balkanlar’a, Kırcaliden, Selanik’e, Kafkasya’ya, Batum’a, bakın Halep’e… Sokaklarında Türküler yankılanan şehirlere; oralar Türkiye’dir.
Türküler bizim mânâ coğrafyamızın sınırlarıdır.
İyi ki türküler var! Nasıl mavi vatan varsa bir de Türküvatan vardır.
Türkü söylemek ve dinlemek sıradan bir iş değildir. Dilinizle, ses tellerinizle söyleseniz de; bu işin asıl yapıldığı yer, zihin ve yürektir. Türküler yürekle söylenir yürekle dinlenilir.
Türküler dil bayrağımızdır.